"Rod instead of a fish"

I found myself here with a completely different mental attitude than ever – I'm ready to help people – what makes me easier to put up with all the inconvenience that this beautiful country serves me. Cause certainly I don't live in a luxurious hotel with the white sand beach and hammocks next to it, but at the average family's house, with never ending street noice outside. And when for a moment, for two hours max, the cries coming from internet cafes get silent, roosters start crowing - because fighting cocks is a national sport of the Philippines. Of course, apart from box fitghts of the national hero, that is Manny Pacquiao.

At first, I was going to help the Philippines onboard, now I see my goal as a long-term act, which clearly defines the saying "Give a fishing rod instead of fish."

The goal of my visit, combined with the travel experience and knowledge of this region of the world, allow me to see a number of issues, leading to very serious reflection. Trying to arrange help, during my 2-week stay I came across a lot of problems that arise from the way of life of Filipinos – it's a very friendly nation, which, however, needs a huge help in terms of widely construed education and not only..

For this moment, I don't know how the education system in the Philippines looks like, but you can see that something is deeply wrong in the subject; key example: engaging white people on the street with a shouting "Hey Joe." A taste of mockery can be felt in it, and at the same time, the desire to make contact along with abashment – absolutely explosive! Despite the fact that Spaniards occupied this region over the centuries, Americans for decades, and for many years the mass of tourists come here, it is still detectable the fact that we are perceived as "aliens" from another planet. Filipinos are calling each other by signal "ccccsssstttttttttt" - unfortunately, just as at the constant honking, there's almost no respond from them. I don't know who, to whom, and why they hiss. Especially with the noise level which prevails here.

There's pervasive poverty here, which is an integral part of the social life. Extreme poverty (beggars, the disabled, the homeless) it's always next to us - on the street, in the means of transport, bazaars, at the shops, next to the churches. Staying in the capital region Visaya - Cebu City - in the middle of the night, a few-year old, barefoot, dirty and almost naked children are mobbing me crying, "Buy Sampaguita my friend." They sell flowers, which are the national symbol of the Philippines. I ask then inwardly - Where are your parents, in the middle of the night when you are working? Unfortunately, the answer is clear – they rest or "make" at the time the new "tools" to make money.

Philippines never fall asleep, even small children do not sleep regularly – it's influenceb by high temperature, bedlam, and of course the culture of life.

Another example is the image of youth. Most 20-year-old woman already have a child that is frequently raised by their mothers. Of course, there are no divorces here, because it is a Catholic country, so either it was a "work accident" before the wedding, which will never come to existence (usually a partner also disappeared from the life of woman), or young people are separated.

While her mother is taking care of a child, a young Filipina is looking for a chance to find a U.S. passport for her and her baby - via the Internet or establishing direct contacts with foreigners that are present in the Philippines, and also during stays abroad which are most lucrative.

Unfortunately, the Philippines is the perfect image of the modern world problems, gathered at one place, which our civilization approach to - if we want to see what societies are up against, these which won't wake up from their lethargy and won't ask themselves key questions, I invite you all to the Philippines.

Znalazłem się tutaj z całkiem innym nastawieniem psychicznym niż dotychczas- gotowy do niesienia pomocy - przez co łatwiej znoszę niewygody, jakie serwuje mi ten piękny kraj. Bo przecież nie mieszkam w super hotelu, obok plaży z białym piaskiem i hamakami, tylko u przeciętnej rodziny, wśród nigdy nie cichnącego gwaru ulicy. A kiedy na chwilę, maksymalnie przez 2 godziny cichną okrzyki dobiegające z kafejek internetowych, zaczynają śpiewać koguty - bo narodowy sport Filipin, to walki kogutów. Oczywiście oprócz walk bokserskich bohatera narodowego, jakim jest Manny Pacquiao.

Początkowo miałem zamiar pomagać Filipinom na bieżąco, obecnie widzę mój cel, jako długoterminowe działanie, które jednoznacznie określa powiedzenie "Dać wędkę, zamiast ryby".

Cel mojej wizyty, w połączeniu z doświadczeniem podróżniczym i znajomością tego regionu świata, pozwalają mi na zobaczenie wielu zagadnień, skłaniających do bardzo poważnych refleksji.

Chcąc zorganizować pomoc, w trakcie mojego 2-tygodniowego pobytu natknąłem się na wiele problemów, które wynikają ze stylu życia Filipińczyków - to bardzo przyjacielski naród, który potrzebuje jednak ogromnej pomocy w zakresie szeroko pojętej edukacji i nie tylko.

Na ten moment nie wiem, jak wygląda system edukacji na Filipinach, ale widać, że coś jest mocno nie tak w temacie sztandarowe przykłady, to zaczepianie białych na ulicy okrzykiem "Hey Joe!". Czuje się w tym posmak drwiny, a zarazem chęci do nawiązania kontaktu przy jednoczesnym zawstydzeniu - bombowa mieszanka! Mimo że przez wieki byli tu Hiszpanie, przez kilkadziesiąt lat Amerykanie, a od wielu lat przybywa tu masa turystów, to cały czas czuje się, że jesteśmy odbierani, jako "obcy" z innej planety. Między sobą Filipińczycy nawołują się poprzez sygnał "ccccsssstttttttttt" - niestety tak jak na ciągłe trąbienie, prawie nikt nie reaguje. Nie wiadomo kto, na kogo i dlaczego syczy. Szczególnie przy poziomie hałasu jaki tu panuje.

Wszechobecna jest bieda, będąca nieodłączną częścią życia społecznego. Skrajne ubóstwo (żebracy, niepełnosprawni, bezdomni) jest tutaj zawsze obok nas - na ulicy, w środkach transportu, bazarach, pod sklepami, obok kościołów. Bywając w stolicy regionu Visaya - mieście Cebu - w środku nocy zawsze obstępują mnie kilkuletnie, bose, brudne i prawie nagie dzieci, wołając "Buy sampaguita my friend!". Sprzedają kwiaty, będące symbolem narodowym Filipin. Pytam się wówczas w duchu - Gdzie są wasi rodzice, w środku nocy, kiedy wy pracujecie? Niestety odpowiedź jest jednoznaczna - odpoczywają lub "robią" w tym czasie nowe "narzędzia" do zarabiana pieniędzy.

Filipiny nigdy nie zasypiają, nawet małe dzieci nie śpią regularnie - ma na to wpływ wysoka temperatura, harmider, no i oczywiście kultura życia.

Innym zaś przykładem jest obraz młodzieży . Większość 20-letnich kobiet ma już dziecko, które najczęściej wychowuje matka. Oczywiście nie ma tu rozwodów, bo to kraj katolicki, więc albo był to "wypadek przy pracy", przed ślubem, którego nigdy nie będzie (zazwyczaj partner również zniknął z życia kobiety), albo młodzi ludzie są w separacji.

W czasie, gdy jej matka zajmuje się dzieckiem, młoda Filipinka poszukuje szansy na znalezienie dla siebie i dziecka amerykańskiego paszportu - poprzez internet lub nawiązując bezpośrednie kontakty z obcokrajowcami, obecnymi na Filipinach, również podczas pobytów za granicą, najczęściej zarobkowych.

Niestety Filipiny są doskonałym obrazem nagromadzenia problemów nowożytnego świata, do którego nieuchronnie zmierza nasza cywilizacja - jeśli chcemy zobaczyć, co czeka społeczeństwa, które nie obudzą się z letargu i nie zadadzą sobie kluczowych pytań, zapraszam wszystkich na Filipiny.