I am Tomasz.. / Jestem Tomasz ..

I was born and raised in Gdansk, therefore, I grew up on the myth of the Solidarity movement and the KOR (Workers' Defense Committee). I have met many activists, especially after moving to Warsaw and achieving high professional and financial status I was close to politicians. I think I got to know well enough their methods of operation, motives that they are driven by , and even little of their psyche. I'm really sad that in the twenty-first century, having so many inventions and technical solutions we have to be stuck in the swamp of politics - this itself is basically a relic but there everyone will answer - there is no alternative!

My mother's family had experienced hunger - especially my grandmother survived it in a very severe way. After these experiences she could never let anyone out of the house without feeding If he he refused food, she almost forced him to take "something on the way." When a piece of bread fell on the ground (to death she suffered from very advanced arthritis) she lifted it and kissed. I watched it as a young man. I had the impression that she wanted to apologize bread in this way . I do not have too many good manners, but nevertheless observations from childhood remain deep in man. Now I realize that you have to thank and appreciate what you have, because not everyone is so lucky at this moment , for example.

For some time, I began to have a need to help people. Traveling is almost always for my own funds without the need of talking about the details. Being percipient and having the ability to easily communicate with people, I can quickly notice the most needy ones - and believe me, it is those people being in the most difficult situations who do not stretch hand for help. Their behaviors are much different from those involved in begging. I love to help them on a daily basis, and sometimes even talk with them longer , especially when they open up and tell me very interesting stories. I think that they are often very curious and valuable people.

"I also believe in Santa Claus .."

Being associated with Ukraine, as well as remembering the floods in Lower Silesia, I could not sit indifferently in the house - I do not even remember the date, but I packed my clothes and went to the Western Ukraine. I found the person who told me about the effects of flooding in the town Koropec (Koropiec). I went there with her. Local families gathered next to my car and everyone was trying on clothes that were most suitable for him. To that, the pre-paid cash in the Ukrainian ATM I divided into about 30 families. People were very grateful and a bit surprised at that situation , because they did not quite understand where came from . But as was the mayor of Kiev (the Lonia Cosmos) said - "I also believe in Santa Claus." I my opinion we all should turn to charity, but also as much as possible to be close to the needy.

".. some of them became part of our family .."

For this very reason I am now in the Philippines, with which I am closely connected, especially since nearly 30 years. When Poland was country locked in the communist camp controlled by the Soviet Union, we had no passports at home and we did not meet tourists in our country too often. Despite this, my parents ran out an open house trying to host extremely interesting people. When I was 16, my Dad met Filipinos working in Gdynia Shipyard for Skanska. He invited them to our house - and they turned out to be wonderful people and throughout their stay in Poland they were regular visitors at our house. Several of them became part of our family. They cooked for us wonderful dishes with rice, talked about the beauty of their country and traveled with us across Poland. The daughter of Bayani Yrauli, a Filipino policeman - Crispin Yraula - she was my first (penpal) girlfriend and she sent me letters in English, through her father. Until today, I have her photo with dedication. On my 18-s birthday was my Filipino friend - Roger Cabales. Our friends from the Philippines turned to my Mom - Mom and to my Dad to - Papa. It is a pity thatMy Dad is dead and he can't accompany me in continuing the adventures with the Philippines - knowing him, he would love to be among them. Their style is of his favorite.

When I could afford to take long journeys, about three years ago I went to a dreamed-of paradise and I saw the beauty of the Philippines with my own eyes. Since that time, I've been here probably already the 10th time. During my travels across Asia - I take pictures, rest, get to know interesting people. Among such meetings, I had a chance to learn the Filipino women who are the pilots of passenger transatlantic aircraft. Super Girls! Three of them I met recently at a charity in a military base Villamor (Philippines Villamor Air Base) - currently it is the point coordinating and organizing help for the victims of the typhoon in Takloban.

I'm in shock and full of admiration for managment of the help organization that I have a chance to obseve here. Also I'm pleased to see the American Herculeses which run by American pilots fly to Tacloban twenty-four seven - with food and medical attention. Looking at the actions of Filipinos who with a smile and without unnecessary flaunting help their loved ones, I'm getting more and more sorry for many politicians and government officials in the world. When compared with the residents of Philippines, they appear to be small and funny. 


Being associated with the Philippines and taking photos, I decided to come here to show the world the Philippines - the beauty of their country, great hearts of these people and their struggles with the effects of the tragedy. During my current travel, I'm going to make a documentary about the Philippines and a series of photos that will be shown on an exhibition going around the world and acquiring some funds for the victims. Perhaps, it may also turn to creating by me a foundation offering help for the poor. Althought being an irreligious man, I always took as a model Mother Teresa of Calcutta - longanimous hero who should be a role model especially for the clergy. Few people know she came from Albania - a country where the proclamation of faith or religious practices was a reason why people could be killed ... Where a son betrayed his own father.

Just arrived in Philippines - starting my work - with love and great energy!!! -click

Urodziłem się i wychowałem w Gdańsku, w związku z czym wzrastałem na micie ruchu Solidarności i KOR- (Komitetu Obrony Robotnika). Poznałem wielu działaczy a szczególnie po przeniesieniu się do Warszawy i osiągnięciu wysokiego statusu zawodowego i finansowego byłem blisko polityków. Myślę, że poznałem wystarczająco dobrze ich styl działania, pobudki, którymi się kierują, a nawet trochę ich psychikę. Jest mi smutno, że w XXI wieku, przy tak wielu wynalazkach i rozwiązaniach technicznych musimy tkwić w bagnie polityki - ona sama z gruntu jest przeżytkiem, ale każdy odpowie - nie ma alternatywy!!!

Rodzina mojej Mamy doświadczyła głodu - szczególnie moja Babcia przeżyła go w sposób bardzo dotkliwy. Po tych doświadczeniach nigdy nie potrafiła wypuścić nikogo ze swojego domu bez nakarmienia go Jeśli odmawiał jedzenia, wręcz na siłę wciskała mu "coś na drogę". Gdy upadł jej kawałek chleba (do śmierci cierpiała na bardzo zaawansowane zapalenie stawów), podnosiła go i całowała. Obserwowałem to w młodości. Miałem wrażenie, że chciała przeprosić w ten sposób chleb. Nie mam zbyt wielu dobrych manier, ale jednak obserwacje z dzieciństwa pozostają głęboko w człowieku. Teraz zdaje sobie sprawę, że trzeba dziękować i doceniać to co się ma , bo nie każdy ma takie szczęście jakie właśnie w tej chwili posiadasz na przykład Ty.

Od pewnego czasu zacząłem chcieć pomagać ludziom. Podróżując czynię to praktycznie zawsze, za pomocą moich własnych środków finansowych, bez potrzeby opowiadania o szczegółach . Będąc spostrzegawczym i mając zdolność do łatwego komunikowania się z ludźmi, potrafię szybko zobaczyć osoby najbardziej potrzebujące - a wierzcie mi, że właśnie ci ludzie znajdujący się w najtrudniejszych sytuacjach nie wyciągają ręki po pomoc. Ich zachowania są znacznie inne od osób zajmujących się żebractwem . Uwielbiam im pomagać na codzień.a czasami nawet dłużej z nimi rozmawiać szczególnie gdy otworzą się i opowiadają mi bardzo ciekawe historie. Uważam, że często to bardzo ciekawi i wartościowi ludzie.

„Ja też wierzę w świętego mikołaja ..”

Będąc związanym z Ukrainą, a także pamiętając o powodzi na Dolnym Śląsku, nie mogłem siedzieć obojętnie w domu - nie pamiętam już nawet daty, ale spakowałem moje ubrania i pojechałem na Zachodnią Ukrainę. Znalazłem osobę, która opowiedziała mi o skutkach powodzi w miejscowości Koropec (Koropiec) .Pojechałem tam z nią. Miejscowe rodziny zebrały się obok mojego samochodu i każdy przymierzał ubrania, które były najodpowiedniejsze dla niego. Do tego wcześniej wypłaconą gotówkę w ukraińskim bankomacie podzieliłem na około 30 rodzin. Ludzie byli bardzo wdzięczni i trochę zdziwieni sytuacją, bo nie bardzo rozumieli skąd się u nich wziąłem. Ale jak to mówił były mer Kijowa (zwany Lonia Kosmos) - "ja też wierzę w świętego mikołaja". Moim zdaniem powinniśmy włączać się w akcje charytatywne, ale też w miarę możliwości być jak najbliżej potrzebujących.

"..kilku z nich stało się częścią naszej rodziny.."

Z tego samego powodu jestem teraz na Filipinach, z którymi jestem związany szczególnie od prawie 30 lat. Gdy Polska była zamkniętym krajem w obozie układu komunistycznego kontrolowanego przez Związek Radziecki, nie mieliśmy w domach paszportów i nie spotykaliśmy zbyt często turystów w naszym kraju. Mimo to moi Rodzice prowadzili otwarty dom starając się gościć bardzo ciekawych ludzi. Gdy miałem 16 lat mój Tato poznał Filipińczyków pracujących w Stoczni Gdynia dla firmy Skanska. Zaprosił Ich do nas - okazali się wspaniałymi ludźmi i przez cały czas pobytu w Polsce byli stałymi gośćmi naszego domu. Kilku z nich stało się wręcz częścią naszej rodziny .Gotowali dla nas swoje wspaniałe potrawy z ryżem, opowiadali o pięknie swojego kraju i podróżowali z nami po Polsce. Córka Bayaniego Yrauli, filipińskiego policjanta - Crispina Yraula - była moją pierwszą (korespondencyjną) dziewczyną i przysyłała mi przez swojego Ojca listy po angielsku. Do dzisiaj mam Jej zdjęcie z dedykacją. Na moich 18-ych urodzinach był mój filipiński przyjaciel - Roger Cabales. Nasi przyjaciele z Filipin zwracali się do mojej Mamy - Mama, a do Taty - Papa. Szkoda, że 

mój Tato już nie żyje i nie może towarzyszyć mi w kontynuowaniu przygody z Filipinami - znając go, kochałby być wśród nich . Ich styl to jego ulubione klimaty.

Gdy mogłem sobie pozwolić na dalekie podróże, około 3 lat temu wybrałem się do wymarzonego Raju i zobaczyłem piękno Filipin na własne oczy. Od tego czasu jestem tutaj chyba już 10-ty raz. Podczas moich podróży po Azji - robię zdjęcia, odpoczywam, poznaję ciekawych ludzi. Wśród takich spotkań mam na koncie poznanie filipińskich kobiet, które są pilotami pasażerskich samolotów transatlantyckich . Super dziewczyny! Trzy z nich spotkałem ostatnio na akcji charytatywnej w bazie wojskowej Villamore (Villamore Philippines Air Base) - obecnie jest to punkt koordynujący i organizujący pomoc dla poszkodowanych przez tajfun w Taclobanie.

Jestem w szoku i pełen podziwu dla organizacji akcji pomocowej, którą tutaj obserwuję. Miło mi też widzieć amerykańskie Herculesy, które prowadzone przez amerykańskich pilotów latają na okrągło do Taclobanu - z jedzeniem i pomocą medyczną.Patrząc na działania filipińczyków, którzy z uśmiechem na ustach i bez zbędnego obnoszenia pomagają swoim bliskim, robi mi się coraz bardziej żal wielu polityków i urzędników na świecie .Przy nich wydają się być mali i śmieszni.

Będąc związany z Filipinami i zajmując się zdjęciami, postanowiłem przylecieć tutaj w celu pokazania światu Filipin - piękna ich kraju, wspaniałych serc tych ludzi i ich zmagania się ze skutkami tragedii.Podczas mojej obecnej podróży zamierzam zrobić film dokumentalny o Filipinach oraz serię zdjęć, które staną się wystawą, objeżdżającą świat i pozyskującą środki dla poszkodowanych. Być może będzie to również przyczyna do założenia przeze mnie fundacji, niosącej pomoc dla biednych. Będąc człowiekiem niewierzącym, od zawsze brałem jednak za wzór Matkę Teresę z Kalkuty - niezłomną bohaterkę, która powinna być wzorem szczególnie dla kleru. Mało kto wie, że pochodziła z Albanii - kraju, w którym za głoszenie wiary, czy uprawianie praktyk religijnych potrafiono zabić człowieka... Gdzie syn wydawał władzy (donosił na) modlącego się ojca..


 PROSTO Z FILIPIN !!!! - klik