"Life in Cebu – sex and transvestites”

I'm in Cebu currently – the capital of Visaya region, which is stricken by earthquake and typhoon natural disasters.

I've met Marie here – the woman from Tacloban, who survived the attack of the typhoon. At present, she organises help for her relatives and talk with an architect about rebuilding of her house. She left me her phone number and promised to help me finding some accomodation, when I get to Tacloban. She also said that she will give the account of the events concerning the attack of the typhoon, and will describe throughtly the current situation.

During a chat with her (because she was in hurry to get on the ferry to Tacloban), she told me that people here need education. She just confirmed my observations about many different theories which I'm going to talk about during a presentation of my photos and recordings about the Philipines.

The main problem of the Philipines had been described by Marie with a single term - „People here treat the rest of the world (foreigners) like „milking cows”. I share her view completely.

At first glance, life here goes on as normal. In Cebu only a few buildings were damaged. Santo Nino Basilica suffered large losses - its structure is compromised. During the earthquake it directly lost one of the towers on the church.

The eyes of the world are on Tacloban, and few people know that the northern part of Cebu are also destroyed by the typhoon and are without any help actually. The city of Daanbantayan would be a such example; it is razed to the ground, and yet there is no help.

I'm in the city for the third time in my life now and I always see the same images:

- Children begging in the city center, which in the morning fall asleep on the sidewalks,

- Cebu is the capital of sex tourism. The view of the old, infirm men who have trouble walking on their own, and who arrived here on the last "hunting" of their life, is embarrassing. They operate according to the grated system that exposes the tragedy of the Philippines at the same time. I noticed an obvious regularity – worn out women, uneducated, neglected and often ill, decide to chose such good – I'm really sorry to look at these scenes. Transsexuals are also included in these easy preys, who are very determined to find a living just this way.

For me they are just the most disgusting ones. I am surprised that so puritanical country, at every step referring to Christian values, it tolerates the phenomenon of the existence of these monstrous beings and does not condemn it unequivocally. I'm not talking about people who have problems with their sexual identity, but abot]ut the ones who are determined male individuals who have decided to take the path in life for the purpose of profit, and often, unfortunately, with the consent of their families. I remember the situation when during my previous stay in the Philippines at a local restaurant I met a beautiful young child, whom I was photographing.

It was a family restaurant. At one point, the boy's hrandmother came to me and told me with a great pride that this is a boy who is disguising as a girl, because his mother would love to have a girl. I asked the mother, if she's a believer - "yes, I am a Christian, sir!" I congratulated her, saying that I am an non-believer from the country of origin of their beloved Pope John Paul II (who visited the Philippines two times) and that I understand that she is the owner (not the mother)of this toy for adults. Let nobody else try to convince me that transsexuals in South - East Asia are normal people, because I have the right to have a different opinion, the more I know that it is the correct diagnosis of this huge problem that also applies to Thailand.

I hope that during my direct exhibitions of photos and the movie projection, I will be able to tell more about these and other problems, that are so difficult to solve.

I'm going to buy a ticket for the ferry to Tacloban.

More picture in my gallery -Cebu 

Jestem w Cebu - stolicy regionu Visaya dotkniętego klęskami trzęsienia ziemi i tajfunu.

Spotkałem tutaj Marie - kobietę z Taclobanu, która przeżyła atak tajfunu. Obecnie organizuje ona pomoc dla bliskich i rozmawia z architektem na temat odbudowy domu. Zostawiła mi numer swojego telefonu i obiecała pomóc znaleźć mi zakwaterowanie, gdy dotrę do Taclobanu. Powiedziała, że zrelacjonuje mi wydarzenia z ataku tajfunu i opisze obecną sytuację.

Podczas krótkiej rozmowy (bo spieszyła się na prom do Taclobanu) powiedziała mi, że ludzie tutaj potrzebują edukacji. Potwierdziła moje spostrzeżenia co do wielu hipotez, o których będę opowiadał podczas prezentacji moich zdjęć i filmu o Filipinach.

Marie nazwała generalny problem Filipin jednym określeniem - "ludzie tutaj traktują resztę świata (obcokrajowców) jak "mleczne krowy". W pełni się z nią zgadzam.

Na pierwszy rzut oka życie tutaj toczy się normalnie. W samym Cebu tylko kilka budynków zostało uszkodzonych. Dużych szkód doznała bazylika Santo Nino - jej konstrukcja jest zagrożona. W trakcie trzęsienia bezpośrednio straciła jedną z wież kościelnych.

Oczy całego świata zwrócone są na Tacloban, a mało kto wie, że pólnocne części Cebu są również zniszczone przez tajfun i pozbawione prakrtycznie jakiejkolwiek pomocy. Do takich przykładów można zaliczyć miejscowość Daanbantayan, która zrównana jest z ziemią, a mimo to nie ma tu pomocy.

Jestem w tym mieście po raz trzeci w życiu i zawsze widzę te same obrazy:

- żebrzące dzieci w centrum miasta, które nad ranem zasypiają na chodnikach,

- Cebu to stolica seks turystyki. Widok starych, niedołężnych mężczyzn, którzy mają problemy z chodzeniem o własnych siłach, którzy przybyli tutaj na ostatnie "polowania" swojego życia, jest żenujący. Działają oni według utartego systemu, który po drugiej stronie obnaża tragedię Filipin. Zauważyłem oczywistą prawidłowość - kobiety zużyte, niewykształcone, zaniedbane i często również chore decydują się na wybór takiego towaru - przykro patrzeć na te widoki. Do łatwych kąsków dla starców zaliczają się również transwestyci, którzy są bardzo zdeterminowani w poszukiwaniu zarobku tą właśnie drogą. Dla mnie oni właśnie są najbardziej obrzydliwi. Dziwię się, że tak purytański kraj, na każdym kroku odnoszący się do wartości chrześcijańskich, toleruje zjawisko egzystencji tych potwornych istot i nie potępia tego jednoznacznie. Nie mówię tu o osobach, które mają problem z tożsamością seksualną, ale o zdeterminowanych osobnikach płci męskiej, które podjęły decyzję o obraniu takiej drogi w życiu dla celów zarobkowych, często niestety za przyzwoleniem rodziny. Pamiętam sytuację, gdy podczas poprzedniego pobytu na Filipinach w lokalnej restauracji spotkałem piękne kilkuletnie dziecko, któremu robiłem zdjęcia. Była to rodzinna restauracja. W pewnym momencie podeszła do mnie jego babcia i oznajmiła mi z wielką dumą, że jest to chłopczyk, który przebierany jest za dziewczynkę, bo matka bardzo chciałaby mieć dziewczynkę. Zapytałem matkę, czy jest wierząca - "tak, jestem chrześcijanką, proszę Pana!" Pogratulowałem jej, mówiąc że jestem niewierzącym z kraju, z którego pochodzi ich ukochany Jan Paweł II (który 2 razy odwiedzał Filipiny) i że rozumiem, że ona jest właścicielką (a nie matką) tej oto zabawki dla dorosłych. Niech mnie nikt więcej nie przekonuje, że transwestyci w Azji Południowo-Wschodniej to normalni ludzie, bo mam prawo mieć inne zdanie, tym bardziej, że wiem, że jest ono właściwą diagnozą tego ogromnego problemu, który dotyczy także Tajlandii.

Mam nadzieję, że podczas moich bezpośrednich wystaw zdjęć i projekcji filmu będę mógł opowiedzieć więcej o tych i innych problemach, jakże trudnych do rozwiązania.

Jadę kupić bilet na prom do Taclobanu.

Więcej zdjęć w galerii powyżej!