I'm in Manila. It's hard to say that I was flying - it's as if I was going by the tram from Oliwa to Wrzeszcz - zero fatigue.
The taxi driver helped me to find a family with which I live.Manila - a complete relax - if I didn't know about the tragedy ... people live as usual, build and renovate buildings, trade, the streets of Manila the same as always.
Today I was present among the people organizing help. Volunteers and those managing campaign, on the question of whether they have a lot of help they responded that - at this moment probably even too much - the enormity of the people ready to act and the American Hercules are impressive - "the boys" get on board and fly non-stop to Tacloban ,several times a day . It's obvious that in such situation (especially after so many days), they already have enough of reporters. The soldiers were transporting me today with the Filipino film crew. Hmm, where is my "high-tech camera '... ?!!!
Today, I continue to work and the girls have promised that between flights they'll think of the assistance in the implementation of my action.
Today, I continue to work and the girls have promised that between flights they'll think of the assistance in the implementation of my action.
I made contacts in the military base of the Philippines - I met the head of the Press Office and the wife of the most famous Filipino photographer.
In the volunteer camp I met some Filipino women - the translantic liners pilots who have joined those helping the victims. They invited me to an interview with the camera. I told them that I know one Filipino woman who flies on such machines - I mentioned her name. Then Giselle Bandong took her glasses off and screamed -It's me", Thomas! I didn't recognize you because of your long hair "(and me, what could I say? Sunglasses and a baseball cap with the inscription OF COURSE" A 380 "- it is double deck, the biggest aircraft.
Today I work on - and the girls have promised, in between flights, think of the assistance in the implementation of my action.
Remember him? He was on the first video.
Jestem w Manili . Trudno powiedzieć, że leciałem - to tak, jakbym jechał tramwajem z Oliwy do Wrzeszcza - zero zmęczenia.Taksówkarz pomógł mi znaleźć rodzinę, u której mieszkam.Manila - luz kompletny - gdybym nie wiedział o tragedii... ludzie żyją normalnie, budują i remontują budynki, handlują, ulice Manilii takie same, jak zawsze.
Nawiązałem kontakty w bazie wojskowej Filipin - poznałem szefa Biura Prasowego i żonę najbardziej znanego filipińskiego fotografa.Byłem dzisiaj wśród organizujących pomoc. Wolontariusze i zarządzający akcją na pytanie, czy mają dużo pomocy, odpowiadają - na ten moment chyba nawet za dużo - ogrom ludzi, gotowych do działania i amerykańskie Herkulesy robią wrażenie - "chłopcy" ładują się non stop i latają po kilka razy dziennie do Taclobanu.Od razu widać, że w takiej sytuacji (szczególnie, że po tylu dniach), mają już dość reporterów. Żołnierze wieźli mnie dzisiaj z filipińską ekipą filmową . Gdzie ja do nich ze swoją "kamerką"?!!!
W obozie wolontariuszy spotkałem filipińskie kobiety - pilotów transatlantyków, które włączyły się w pomoc dla poszkodowanych. Zaprosiły mnie do wywiadu z kamerą . Powiedziałem im, że znam jedną filipińską kobietę, latającą na takich maszynach - wymieniłem jej imię i nazwisko . Wówczas Giselle Bandong zdjęła okulary i krzyknęła - „to ja, Tomasz!!! Nie poznałam Cię, ze względu na Twoje długie włosy” (a ja, co miałem powiedzieć? okulary i czapka z daszkiem z napisem, OCZYWIŚCIE "A 380" - it is double deck, the biggest aircraft .Dzisiaj działam dalej - a dziewczyny obiecały, w przerwach między lotami, pomyśleć o pomocy w realizacji mojej akcji.
Pamiętacie go ? To z nim byłem na pierwszym filmiku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz